Kleedkamer

Dat ik op moest treden in een tent op een festival en me probeerde te concentreren in mijn ‘kleedkamer’ (het was een beetje een aftands hokje), maar dat er toen steeds behoeftige vrijwilligers binnenkwamen. Zij hadden het festival namelijk georganiseerd en wilden dat heel graag vertellen. Ze wilden ook toelichten wie de soep had gemaakt, wie er verantwoordelijk was geweest voor het halen van het brood en wie de salade voor zijn rekening had genomen. Ik dacht me er even makkelijk vanaf te maken door ze gewoon meteen te geven wat ze wilden, dus zei ik: ‘Wat leuk dat jullie dit allemaal organiseren.’ Maar daarmee was de kous niet af. ‘Ja’, zeiden ze, ‘het is namelijk wel erg veel werk, ook de aankleding. We zijn al vanaf 12 uur vanmiddag in touw.’ Toen gaf ik het op.

Het waren ook zo veel vrijwilligers, en ze leken allemaal op elkaar. Hun namen waren ook vrij generiek, gewoon Els en Loes en dergelijke. Voor mij voelde het eigenlijk alsof dezelfde vrijwilliger steeds opnieuw binnenkwam en zich alweer kwam voorstellen. En ondertussen alleen maar behoeftiger werd.

Eend

Dat ik bij mezelf merk dat ik altijd een beetje schrik als ik erachter kom dat iemand die ik bewonder vlees blijkt te eten. Vraag me niet waarom, maar dit effect is sterker als het een vrouw betreft. Laatst had ik het bij een schrijfster, ik moest echt even bijkomen voor ik verder las. Ik denk dat het ermee te maken heeft dat je diegene voor je gevoel al echt kent, en zoveel gemeenschappelijks ervaart dat je onbewust denkt: wij zijn hetzelfde. Hoe zo iemand in een interview achteloos het woord ‘saté’ kan laten vallen, of zelfs ‘eend’, terwijl er bij mij dan echt iets instort. Vooral bij eend. Saté kun je nog wel per ongeluk eten, zo voelt het.

High five

Dat ik het klapje bij tennis zo ingewikkeld vind dat je altijd met je maat doet als je een goede bal geslagen hebt. Zelf initieer ik dat nooit hoor, maar degene met wie ik speel soms wel. Zeker bij oude mannen weet ik het nooit: doen we nu alleen een hand of een hand die overgepakt wordt in de greep die je ook doet bij armpje drukken? En doen we kort of houden we de boel juist even vast? Wat dat betreft doe ik het liefst een high five, die gaat nooit over in iets anders en van vastpakken is ook geen sprake. Nu verpest het gehannes bijna de hele lol van mijn mooie bal en vier ik het eigenlijk liever in mijn eentje.