top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat iemand van de tennis zo naar zweet stinkt, oud zweet. Soms kom je op een lege baan en hangt daar nog die walm waardoor je weet dat hij er het uur daarvoor heeft gespeeld. Soms speel ik zelfs mét hem en dan wil hij ook nog handjeklap doen als we een punt hebben. Als hij daar ondertussen dan ook nog wat bij zegt, vind ik het echt moeilijk om terug te praten, omdat ik aan het overleven ben.

Net als toen ik nog een fiets had in Amsterdam. Ik woonde destijds in Groningen maar kwam er vaak voor mijn opleiding. Maar als ik dan samen met mijn Amsterdamse vriendinnen ergens naartoe reed waarvan zij zeiden dat het 20 minuutjes fietsen was, moest ik trappen als een bezetene om ze bij te houden. Zo’n afstand duidden wij in Groningen aan met ‘3 kwartier’. En zij ondertussen maar kletsen. Ook toen was er bij mij sprake van overleven, en gaf ik slechts korte antwoorden.

Dat het onweerde terwijl we ’s ochtends vroeg nog in bed lagen en ik toen beneden de hond op ben gaan halen omdat die dan altijd bang is. Dat hij toen bij ons op bed kwam trillen. Hij mocht van mij niet onder de deken of op het kussen, dat leek me niet goed voor zijn opvoedinkje. Dat ik hem wel aaide maar verder ook probeerde te doen alsof er niet zoveel aan de hand was, zodat hij niet nóg banger zou worden. Maar toen kwam er ineens een hele harde klap en schrok ik me zelf rot.

Dat ik toen ook het liefst door iemand zou worden opgehaald bij wie ik mag trillen. Dan hoef ik echt niet per se onder de deken.

Dat ik op het terras bij het filmhuis ineens een bekende zag zitten, een leuke vrouw waarmee ik vroeger samen vrijwilligerswerk heb gedaan. En toch was mijn eerste neiging: wegduiken. Nadat het gevaar geweken was en ik met kloppend hart weer overeind kwam vroeg ik me wel af waarom ik haar per se niet wilde spreken, of ze dan misschien toch niet echt aardig was. Maar dat was ze wel. Ik denk dat de onverwachtheid het probleem was, het zat niet in mijn systeem om haar vandaag te spreken.

Bij hele goede vriendinnen ben ik trouwens wel altijd blij als ik ze tegenkom, dan zit het ook niet in de planning maar is het een welkome verstoring daarvan. Maar dan kunnen we ook meteen verder met ons doorlopende gesprek, we hoeven geen inventariserende vragenlijst af te werken om elkaars huidige situatie in kaart te brengen. Er is gewoon een kletsmoment bijgekomen, en daar ben ik altijd voor in.

bottom of page