Dries Roelvink

Dat ik droomde dat ik Dries Roelvink tegenkwam en hij aangaf dat hij graag in mijn voorprogramma wilde spelen. Dat ik dan ook in dat van hem mocht. Het leek mij totaal geen goed idee, aangezien we een heel andere doelgroep hebben. Maar hij was er dusdanig enthousiast over, dat ik toch begon te twijfelen. Het kan ook juist goed zijn dat het zo verschillend is.

Dat toen bleek dat hij de inkomsten bij beide optredens fifty fifty wilde verdelen, maar mijn optreden was veel lucratiever. Dat het hem daar dus allemaal om te doen was geweest.

Hand

Dat ik me nu steeds als ik de hond uitlaat extreem bewust ben van wat ik allemaal aanraak. Sowieso de riem, en ik moet de poep opruimen dus dan raak ik dat zakje ook aan. Mijn eigen zakje, maar toch. Dat ik voor de zekerheid probeer mijn gezicht een beetje onaangeroerd te laten tijdens zo’n rondje. Maar dat ik dat nog best lastig vind, ineens krijg ik dan overal jeuk.

Dat ik er nu ook achter kom dat ik normaal altijd mijn duim en wijsvinger natmaak om het poepzakje makkelijker open te krijgen. Dat wilde ik nu dus niet doen. Dat ik toen dacht: misschien kan ik in plaats daarvan op mijn vinger spugen, maar mag dát dan eigenlijk wel? Het voelt alsof dat coronagewijs toch niet erg slim is, terwijl: als ik corona in mijn mond heb, dan had ik het dus al. Maar dan heeft mijn hand het nu ook.

Weerloos

Dat iedereen het steeds maar heeft over al die saamhorigheid die er door de hele situatie schijnt te zijn ontstaan. Dat ik daar zelf niet zo goed in mee kan, op de een of andere manier zie ik niet in wat een liedje op de radio of een plaatje van bloesem op Facebook helpt als je ligt te sterven op de intensive care zonder bezoek. Dan walk je wat mij betreft toch behoorlijk alone.

Dat ik zelf ook juist vooral de verwijdering voel: hoewel ik daar eerder ook al niet zo van was, wil ik de mensen nu écht even niet in mijn buurt. Mijn afhankelijkheid daarin zit me ook dwars: als zij besluiten me toch aan te raken, ben ik weerloos.