top of page
Brandnetels (c) Anne van Zantwijk_header.jpg

Hoge verwachtingen

Janneke heeft hoge verwachtingen, van zichzelf én van het leven. Hoe dat elke keer weer tegenvalt, lees je hier.

Dat ik – let wel: vóórdat Ruttes advies luidde om dat niet te doen (niet dat jullie denken dat ik een aso ben) – dus toch wat eten gehamsterd had, en dat nu allemaal in de la en in de koelkast lag. Maar dat ik toen steeds zin kreeg in die producten. Cup-a-soup en diepvriesspinazie, dat is precies waar ik nu trek in heb, dacht ik dan. Inmiddels is al meer dan de helft op.

Dat ik dus eigenlijk te lekkere dingen gehamsterd heb. Ik had witte bonen in tomatensaus moeten halen en droge rijst. Dat mijn hamsterskills duidelijk nog te wensen overlaten, ik zal het vaker moeten doen om het onder de knie te krijgen.

Dat ik me tijdens het schrijven nooit eerder zo on-eenzaam heb gevoeld als nu. Normaal voelt het alsof ik mezelf straf. Iedereen zit dan op zijn sociale werk, en ik zit hier in mijn zelfopgelegde schrijfisolement. Maar nu iedereen thuiszit, is dat een wereld van verschil.

Blijkbaar is het niet het alleen schrijven dat me normaal zo zwaar valt, maar het feit dat de rest van de wereld het ondertussen wel naar zijn zin heeft.

Dat ik droomde dat mijn optreden op 7 april ineens toch door bleek te gaan. Ik was er vanuit gegaan dat het door het hele coronagebeuren zou komen te vervallen, dus ik had niks voorbereid. Maar ik was al in het theater, en zou toch iets moeten gaan doen. Dat ik toen geen enkele grap meer wist. Ik belde mijn broer nog met de vraag of hij een documentje vanaf mijn computer kon doorsturen, maar hij was nog onderweg, dus dat ging niet op tijd lukken.

Dat ik toen ook nog vóór de pauze bleek te moeten, en het optreden ineens niet om half 9 begon maar om half 8. Dus make-uppen zat er ook al niet meer in. Er was net al één comedian geweest, maar die had gewoon een film laten zien. Zo kan ik het ook, dacht ik toen. Dat ik inmiddels aan de beurt was en dus toch maar op liep, en wat beginnetjes van grappen begon te stamelen, maar de clou steeds niet meer wist. Dat een van de andere comedians toen ook het podium op kwam en een verhaal dat ik vertelde begon uit te beelden, hij deed twee neukende honden na. Dat dat wel enorm aansloeg.

Maar het klopte niet eens, want het waren twee mannetjes. Dat ik dat eroverheen probeerde te roepen, maar dat niemand mij hoorde.

bottom of page